Μισές αλήθειες

Χειρότερες από το ψέμα είναι οι μισές αλήθειες, έλεγαν οι παλιότεροι και αυτό βλέπουμε να «θριαμβεύει» στην περίπτωση των Σκοπίων.

 Όπως για τις «χαμένες ευκαιρίες», που, δήθεν απεμπολήσαμε, όπως το «πακέτο Πινέϊρο», αποσιωπώντας ότι το τελευταίο, είχε σπεύσει να απορρίψει πανηγυρικά και στο σύνολο του, η τότε ηγεσία των Σκοπίων, υπό τον «μετριοπαθή» Γκλιγκόροφ. Αποσιωπούν, βλέπετε,  ότι ο τελευταίος, ιδρυτής, κατ` ουσία, του νεότευκτου κράτους, ήταν ο «κατασκευαστής» του «ζωτικού» αλυτρωτικού μύθου, στον οποίο στηρίχθηκε η «εθνική ταυτότητα» του και ότι αυτή την αλυτρωτική φαντασίωση, υπηρέτησε με συνέπεια, μέχρι τέλους του βίου του. Αλλά, επειδή, κάποιοι θυμήθηκαν οψίμως και την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, να θυμίσουμε ότι η γραμμή που χάραξε και επέβαλλε ο αξέχαστος ηγέτης, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν προέκυψε το θέμα και ακολούθησε με συνέπεια, ως πρωθυπουργός, συνίστατο στην απόρριψη οποιασδήποτε αναφοράς, στο όνομα «Μακεδονία», έστω και υπό σύνθετη ονομασία, για έναν απλό λόγο: Ότι το  νεοσύστατο, τότε, κράτος, βρισκόταν (πολύ πριν έρθει ο Γκρούεφσκι) σ` έναν παροξυσμό αλυτρωτικής φαντασίωσης, που αποτυπωνόταν στο σύνολο της κρατικής, τουλάχιστον, δομής. Από το Σύνταγμα, ξεκινώντας από το προοίμιο, περνώντας από το επίσημο εθνικό σύμβολο (ο ήλιος της Βεργίνας) και φτάνοντας μέχρι το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων ή την επίσημη ονομασία δρόμων, πλατειών, αγαλμάτων κ.λ.π. Μεγάλο μέρος αυτού του «αλυτρωτικού παλίμψηστου», αφαιρέθηκε, ιδιαίτερα στα επίσημα θεσμικά κείμενα, με την «Ενδιάμεση Συμφωνία» του 1995. Αυτήν που μέχρι πρότινος λοιδορούσαν και απαξίωναν και οι όψιμοι υποστηρικτές της κληρονομιάς, του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ήταν, όπως αναγνωρίζετε από τους γνώστες του προβλήματος, αυτή η «Ενδιάμεση Συμφωνία» και η μερική, έστω, συμμόρφωση του γειτονικού κράτους, που κατέστησε εφικτό το συμβιβασμό- που εκφράστηκε και στο Βουκουρέστι- καθώς είχαν ουσιωδώς τροποποιηθεί οι παράμετροι, που επέβαλαν την απόλυτη θέση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, το 1992.

  Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως, μέσω εκείνης της Συμφωνίας, η ηγεσία του γειτονικού κράτους έχει αποδεχθεί, οριστικά και αμετάκλητα, την κυρίαρχη αλυτρωτική διάσταση της πολιτικής της, αλλά και της εθνοκρατικής της συγκρότησης. Για να καταλάβετε, δηλαδή, το μέγεθος του «αυτομαστιγώματος» ορισμένων, εν Ελλάδι, που φτάνουν στο σημείο, να θεωρούν ως δική μας αυταπάτη, εκείνα που οι ίδιοι οι γείτονες μας, μέσω της ηγεσίας τους, έχουν αποδεχθεί. Ειλικρινά, αυτό μας ξεπερνάει….

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ