Ο μοιραίος Ιούλιος

Ο Ιούλιος, πέρα από μήνας διακοπών, είναι, για την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, ένας «μοιραίος μήνας».
 Κατά ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, από αυτά που σκαρώνει η ζωή, ο μήνας Ιούλιος σηματοδοτεί την αρχή της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, ταυτόχρονα δε και το τέλος της, με τρομερό αντίτιμο, την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου. Αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ των ιστορικών, ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη οπτική, υπό την οποία προσεγγίζουν τα γεγονότα, ότι η 15η Ιουλίου του 1965, αποτελεί το σημείο τομής, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, καθώς το βασιλικό πραξικόπημα, όπως έχει καταγραφεί, με την ανατροπή της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, σήμανε την έναρξη μιας περιόδου πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης, που έληξε με την επιβολή της δικτατορίας. Οσες προσπάθειες και αν έχουν καταβληθεί, τα τελευταία χρόνια, από πρόθυμους «αγιογράφους» για τον εξωραϊσμό των εγκληματικών ευθυνών και επιλογών, των βασικών πρωταγωνιστών, όπως ο τέως βασιλιάς και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στη συνείδηση των πολιτών, αυτές οι ευθύνες έχουν αποτυπωθεί στη συνείδηση των πολιτών, το κυριότερο δε έχουν αποδοθεί από τους πολίτες, όταν, μια δεκαετία, περίπου, αργότερα, τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφραστούν. Όπως, με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, της 8ης Δεκεμβρίου 1974, με το οποίο λύθηκε το Πολιτειακό, με την κατάργηση του μοναρχικού θεσμού, αλλά και με την απομόνωση των Αποστατών, που, παρ` ότι βρήκαν πρόθυμη στέγη στη ΝΔ, δεν κατάφεραν να διαδραματίσουν κάποιον άξιο λόγου, ρόλο. Με την εξαίρεση του Δημητρίου Παπασπύρου, που τιμής ένεκεν, επειδή ήταν ο τελευταίος Πρόεδρος της Βουλής, πριν τη βίαιη κατάργηση της, από τους Απριλιανούς πραξικοπηματίες, ως εκπρόσωπος των αποστατών, ανέλαβε το ίδιο αξίωμα, όχι άμεσα, αλλά το 1977, ενώ το 1975, είχε οριστεί εισηγητής της πλειοψηφίας, για την κατάρτιση του Συντάγματος, της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απέτυχε να εκλεγεί στις πρώτες μεταδικτατορικές βουλευτικές εκλογές, καθώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν αποτόλμησε καν να τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια του κόμματος του, που μόλις είχε ιδρύσει. Μόνο δε μετά την οριακή εκλογή του, ως επικεφαλής του κόμματος των Νεοφιλελευθέρων, το 1977, χάρη και μόνο στην τοπική επιρροή στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Χανιά και αναζητώντας τις απαιτούμενες ψήφους βουλευτών, για τη μεταπήδηση του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποχρεώθηκε, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, να αποδεχθεί την προσχώρηση του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, αναθέτοντας του μάλιστα και κρίσιμο κυβερνητικό πόστο. Παρ` ότι δε κατάφερε, αναπτύσσοντας στο έπακρο τις ικανότητες του, σε κινήσεις παρασκηνίου, να αναδειχθεί σε πρόεδρο της ΝΔ, μόνο μέσω της, αποδεδειγμένης πια, σκευωρίας του σκανδάλου Κοσκωτά, κατάφερε, σε ανώμαλες συνθήκες, με τον αντίπαλο του, υπόδικο ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου, κατάφερε να αναρριχηθεί στην πρωθυπουργία, στην οποία, όμως, δεν έμεινε παρά τρεισήμισι χρόνια, «πέφτοντας» με αντίστοιχα ανορθόδοξο τρόπο και σε συνθήκες μείζονος ενδοκυβερνητικής κρίσης, που θύμισε, σε μικρογραφία βέβαια, τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 1965. Θα μπορούσε κανείς, να μιλήσει για τη Νέμεση της Ιστορίας.
 Ο Ιούλιος, όμως, δεν είναι μόνο το αφετηριακό σημείο, για το «βιασμό» της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι, κατά διαβολική σύμπτωση και ο μήνας της «Αναγέννησης» της, έστω και αν χρειάστηκε να περάσει από μια εθνική τραγωδία.