Περίσσευμα μικροψυχίας

Το τελευταίο που θα περιμέναμε, σε ένα γεγονός, όπως η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, με πρόδηλη  εθνική  σημασία, θα ήταν οι μικρόψυχες αντιδράσεις.

 Αφήστε που μπερδευτήκαμε, καθώς, άλλοι μιλούσαν για «Βατερλό», της ελληνικής ηγεσίας, ενώ άλλοι, με εξίσου έντονη κριτική διάθεση, περίπου εγκαλούσαν, ειδικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διότι έθεσε τέτοιο ζήτημα, όπως το αδιαπραγμάτευτο της Συνθήκης της Λωζάνης, προκαλώντας το συνομιλητή του! Να υπενθυμίσουμε, κατ` αρχήν, ότι αρνητική γνώμη, για την πρόσκληση και επίσημη επίσκεψη του κ. Ερντογάν, δεν είχε εκφραστεί, τουλάχιστον από τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτό που συνέβη, δυναμιτίζοντας προκαταβολικά το κλίμα, ήταν η συνέντευξη του Τούρκου προέδρου, σε τηλεοπτικό σταθμό, με άκρως προκλητικό περιεχόμενο, κορύφωση του οποίου, βεβαίως, αποτέλεσε η, με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο, ένθεση ζητήματος αναθεώρησης (τα περί «επικαιροποίησης» μάλλον τέθηκαν ως «χρυσόχαρτο»).

Ακριβώς, σ` αυτή την πρόκληση απάντησαν συντονισμένα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός, ενώ είχε προηγηθεί, προετοιμάζοντας το έδαφος, αιχμηρό σχόλιο του κυβερνητικού εκπροσώπου. Τι θα έπρεπε να κάνουν; Να μην απαντήσουν, όταν όλοι αντιλαμβάνονται ότι, τουλάχιστον ως προς την «ελληνική διάσταση» ( μια και η Συνθήκη της Λωζάννης, καλύπτει ένα μεγάλο εύρος ενδιαφερόμενων χωρών, αφού, στην ουσία, επέλυε όσα ζητήματα προέκυπταν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), η τουρκική πλευρά θέτει, με διπλωματικό καμουφλάζ, ζήτημα αναθεώρησης του συνοριακού στάτους κβο, με αιχμή το Αιγαίο, αλλά και σε «δεύτερο χρόνο», την Θράκη; Εάν αφηνόταν χωρίς απάντηση, ο κ. Ερντογάν, όπως με βεβαιότητα θα συνέβαινε, να επαναλάβει το διεκδικητικό-αναθεωρητικό πλαίσιο της Άγκυρας, τι θα έλεγαν; Θα είχε μείνει η διεθνής κοινότητα με τη μονομερή εντύπωση, που θα είχε δημιουργήσει ο Τούρκος πρόεδρος, ή όχι; Με την αντίδραση της ελληνικής πλευράς, προφανώς δεν εγκαταλείφθηκαν οι διεκδικητικοί-αναθεωρητικοί στόχοι της τουρκικής πλευράς, αφού αποτελούν εγγενές, διαχρονικό και διακομματικό στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

 Τουλάχιστον, όμως, φάνηκε ότι υπάρχουν ισχυρά αντεπιχειρήματα, από την ελληνική πλευρά, στηριζόμενα στο Διεθνές Δίκαιο, ενώ και ο Τούρκος πρόεδρος, ύστερα και από τις ηχηρές αντιδράσεις Βερολίνου και Ουάσινγκτον, υποχρεώθηκε σε μια μερική-τακτική αναδίπλωση, περιοριζόμενος στη διατύπωση «συντεχνιακού» χαρακτήρα αιτημάτων, για τη μουσουλμανική, «τουρκογενή» μειονότητα, αφαιρώντας από τη ρητορική του, αναφορές που θα υποδήλωναν αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Να δούμε βέβαια, τι θα γίνει και στην Θράκη.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ