Περί εθνικών μύθων

Μη σας εκπλήσσει η «αφωνία» γύρω από το νόημα και το ιστορικό περιεχόμενο της επετείου, που τιμούμε σήμερα. Μη σπεύσετε να αποδώσετε το γεγονός, στην, όντως, καταλυτική επικαιρότητα των ημερών, με επίκεντρο την τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες.  Η, τουλάχιστον, αμηχανία οφείλεται στην κυριαρχούσα αντίληψη, για τα ιστορικά συμφραζόμενα της επετείου. Τι προηγήθηκε και τι αντιπροσώπευε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ποιες υπόγειες διεργασίες προετοίμασαν και προκάλεσαν τον ξεσηκωμό, αλλά και τι αντιπροσώπευε αυτό καθαυτό το επαναστατικό γεγονός. Παραβλέπουμε το ότι, οι συγκεκριμένες απόψεις, που επιχειρούν την ολοκληρωτική αποδόμηση της διαμορφωμένης ιστορικής αντίληψης, εμφανίζονται κυρίαρχες στο πεδίο των μέσων ενημέρωσης και των γενικότερων μηχανισμών επιρροής, της κοινής γνώμης, τη στιγμή που, αποδεδειγμένα, συνιστούν ελάχιστη μειοψηφία, στο σύνολο του πληθυσμού. Αυτή, ακριβώς, η αναντιστοιχία, καθιστά ακόμη πιο προβληματικό το φαινόμενο, καθώς  η προσπάθεια «αναθεώρησης» των διαμορφωμένων βεβαιοτήτων, δε γίνεται στη βάση μιας, κατανοητής και απόλυτα θεμιτής, ιστορικής έρευνας, που μπορεί να οδηγεί σε ανασκευή ή επανερμηνεία όψεων, των ιστορούμενων γεγονότων, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό προπαγάνδας,  μιας ορισμένης άποψης. Με άλλα λόγια, η επιστημονική έρευνα χρησιμεύει ως «προβιά» για να αμφισβητηθεί η αξία αυτού καθαυτού, του ελληνικού έθνους-κράτους, στον ίδιο τον ιδρυτικό του πυρήνα. Η προσπάθεια αυτή, για να γίνει πιστευτή, ξεκινά από αμφισβητούμενα ιστορικά στοιχεία, όπως τον πραγματικό χρόνο έναρξης της Επανάστασης, ή την όντως ύπαρξη του «κρυφού σχολειού», περνάει μέσα από,  τουλάχιστον,  αμφιλεγόμενες ερμηνείες για την επαναστατική έκρηξη, όπως ότι υπήρξε αποκλειστικό προϊόν επιρροής, του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, για να καταλήξει σε «πρωτότυπες» απόψεις, όπως, ότι η Επανάσταση υπήρξε ένα είδος «ανταρσίας», εναντίον μιας συγκροτημένης, νόμιμης εξουσίας! Δεν πρωτοτυπούν, εν προκειμένω, καθώς κάτι αντίστοιχο έχει λεχθεί και για τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Στην ακραία της εκδοχή, η εν λόγω αντίληψη οδηγεί σε ακόμη πιο «προωθημένες» θεωρίες, που αξιολογούν την Επανάσταση, ως μια «επιθετική», ου μην αλλά και «κατακτητική» πράξη, εναντίον μιας νόμιμα συνεστημένης εξουσίας!! Το πιο θλιβερό είναι ότι τέτοιες απόψεις, με την αυταπόδεικτη ιστορική τους αυθαιρεσία, εκφέρονται στο όνομα μιας προοδευτικής ή και ακραιφνώς αριστερής οπτικής.  Αναρωτιόμαστε, τι παραπάνω θα έλεγε ο Μέτερνιχ.  Θα είχε στερέψει από επιχειρήματα ο άνθρωπος…