Ρουπακιάς και Δίκαιο

Η αποφυλάκιση του δικαζόμενου, για τη δολοφονία Φύσσα, Χρυσαυγίτη, ανέδειξε για μια φορά, τη δυσκολία υπεράσπισης ή και κατανόησης βασικών αρχών και κανόνων Δικαίου, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δε θα υπήρχε ο-και νομικός-πολιτισμός για τον οποίο νιώθουμε-και ως Ευρωπαίοι πολίτες- περηφάνια, αν όχι και αίσθημα ανωτερότητας.

Κι όμως, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα, εμφανιζόμαστε πρόθυμοι να απεμπολήσουμε αυτές τις αρχές, μόλις κάτι πάει στραβά. Ετσι έγινε με το θεσμό των αδειών, από τις φυλακές, μετά την «απόδραση» του Χριστόδουλου Ξηρού, ή, παλιότερα, με το θεσμό των ενόρκων, με αφορμή μια αμφιλεγόμενη απόφαση στην «υπόθεση Νάσιουτζικ».

Για να μην αναφερθούμε στο θόρυβο γύρω από τον Σάββα Ξηρό, όπου αμφισβητήθηκε η δυνατότητα αποφυλάκισης κρατούμενου, για, αποδεδειγμένους, λόγους υγείας. Εν προκειμένω, η αποφυλάκιση του Γιώργου Ρουπακιά, που θα γίνει σε ένα μήνα(!), πραγματοποιείται σε εφαρμογή ενός θεσμού του ουσιαστικού-και όχι του στενά δικονομικού-δικαίου, δηλαδή της ύπαρξης ανώτατου ορίου (18 μήνες) προσωρινής κράτησης (προφυλάκισης) ατόμου που τελεί υπό κατηγορία και δεν έχει υπάρξει καταδικαστική απόφαση, έστω και σε πρώτο βαθμό.

Ο λόγος είναι προφανής: Για κάθε κατηγορούμενο, ισχύει το «τεκμήριο αθωότητας», που αποτελεί θεμελιώδη αρχή του Κράτους Δικαίου.

Δε θα ήταν δυνατό, επομένως, η προφυλάκιση, όπως συνηθίσαμε να τη λέμε, να λειτουργεί ως «προκριματική» ποινή, γι` αυτό και, πέραν του συγκεκριμένου χρονικού ορίου, θα πρέπει επιβάλλεται κατ` εξαίρεση και υπό τις αυστηρές προϋποθέσεις, που θέτει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας.

Αν δε κάποιο πρόβλημα έχει παρατηρηθεί είναι η καταχρηστική εφαρμογή της εν λόγω δικονομικής διάταξης και όχι το αντίθετο. Να προσθέσουμε δε, για την πληρότητα του λόγου, πως το «τεκμήριο αθωότητας», ισχύει για κάθε κατηγορούμενο, για κάθε αδίκημα, αλλά ακόμη και σε περίπτωση ομολογίας του κατηγορούμενου, για λόγους που ο χώρος του κειμένου, δεν επιτρέπει να αναπτύξουμε.

Προφανώς, η βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης, που, στην προκείμενη δίκη έχει υπερβεί κάθε όριο, δε μπορεί να οδηγεί στην αναίρεση βασικών αρχών του Κράτους Δικαίου. Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι νοητή η αξιοποίηση της, εύλογης, συναισθηματικής φόρτισης, ιδιαίτερα συγγενικών προσώπων, για να τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Εκτός αν κάποιοι επιδιώκουν, πράγματι, να μετατραπεί η χώρα μας, μέσα σε όλα και σε νομική «ζούγκλα».