Πολύ λίγη ή και καμία σημασία δεν έχει, αν υποχώρησε κάποιος και που, ώστε να προκύψει η εικόνα «ανακωχής», μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Αλλωστε… όποιος έχει μάτια βλέπει, τουτέστιν όποιος γνωρίζει ελληνικά, κατάλαβε.
Εκείνο που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι το υψηλό αίσθημα ευθύνης, θα προσθέταμε δε και η Σοφία που επέδειξαν, τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο Αρχιεπίσκοπος, προτάσσοντας το μείζον, απέναντι στα ελάσσονα. Το μείζον δε είναι η, πάση θυσία, διατήρηση της λεπτής ισορροπίας, στη σχέση Εκκλησίας-Πολιτείας, ως θεμελιακού παράγοντα, για την κοινωνική και εθνική συνοχή. Την κρίσιμη αυτή αλήθεια, είχε αντιληφθεί και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου όταν, το 1987, ήρθε σε απευθείας συνεννόηση με τον μακαριστό Σεραφείμ, παραμερίζοντας τον υπουργό του, αλλά και κάποιους ακραίους της, τότε, Ιεραρχίας. Λίγο ενδιαφέρει αν, με την εξέλιξη αυτή, μένουν χωρίς αντικείμενο, είτε κάποιοι μισαλλόδοξοι ιεράρχες, είτε κάποιοι «μισθοφόροι» ενός ανιστόρητου αντικληρικαλισμού. Ισως, η «ανακωχή» προσφέρει και σ’ αυτούς ευκαιρία, για κάποιο αναστοχασμό. Να γίνουν, κατ’ αρχήν, αντιληπτά ορισμένα στοιχειώδη, για όσους κινούνται στην ελληνική επικράτεια: Η Ελλάδα, πράγματι, είναι κοσμικό κράτος, με ότι αυτό σημαίνει, ως προς την κατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων. Δεν είναι, όμως, σε καμιά περίπτωση, ουδετερόθρησκη χώρα, με ότι, αυτό, επίσης, σημαίνει, ως προς το ρόλο και λόγο της Εκκλησίας. Ας διαβάσουν, κάποιοι, ξανά, το Σύνταγμα, για να καταλάβουν τι εννοούμε. Εκτός αν κάποιοι προτείνουν να αγνοήσουμε το Σύνταγμα ή να δεχθούμε πως η σχετική διάταξη έχει φιλολογικό περιεχόμενο. Εν προκειμένω, μάλιστα, κατά κοινή παραδοχή, η διάταξη του άρθ. 3, παρ. 1 του Συντάγματος, έχει, στην ουσία, διαπιστωτικό χαρακτήρα. Ας διαβάσουν κάποιοι «φωταδιστές» της Αριστεράς, τον παλαίμαχο σύντροφο τους (και συγγραφέα του εμβληματικού βιβλίου για την ιστορία της ΕΔΑ) Τάσο Τρίκκα (άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών»), που επισημαίνει, ακριβώς, ότι η Εκκλησία, ως πραγματική κατάσταση, περιέχει το σύνολο του «πληρώματος» των πιστών, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η Ιεραρχία, αποτελεί, στην πραγματική ζωή, ένα «υποσύστημα», ανεξάρτητα από τη δύναμη επιρροής, που του προσδίδει η άσκηση της εξουσίας. Η καθημερινή πρακτική, άλλωστε, δείχνει ότι ο λεγόμενος κατώτερος κλήρος, είναι πιο αυθεντικός εκφραστής της εκκλησιαστικής-ορθόδοξης παράδοσης και σε πιο άμεση-βιωματική σχέση με την κοινωνία των πιστών. Ας πάψουν, επομένως, ορισμένοι, να κυνηγάνε ανεμόμυλους.
Πηγή:
