Αγαπούλα την κουκούλα

Θα έχετε διαπιστώσει ότι αποφεύγουμε τους οξείς, προσωπικούς χαρακτηρισμούς, αλλά μερικοί, με αφορμή, έχουμε την εντύπωση, την «υπόθεση Γεωργίου», έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια.

Θυμίζουν, δυστυχώς, τη γνωστή ατάκα της διαφήμισης, από τον χαρισματικό Τάκη Σπυριδάκη: «Αγαπούλα, την κουκούλα». Κάποιοι, δεν περιορίζονται στην έκφραση μιας προσωπικής άποψης, καθ` όλα σεβαστής, αλλά αναλαμβάνουν ανερυθρίαστα το ρόλο «ντουντούκας», για λογαριασμό των δανειστών, επιχειρηματολογώντας, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, υπέρ της ορθότητας των ενεργειών, που προηγήθηκαν της επιβολής των Μνημονίων, αλλά και εκείνων που ακολούθησαν. Είναι τόση η μονομέρεια της κρίσης ή των πηγών πληροφόρησης τους, ώστε να έχουν εξοβελίσει από τη σκέψη τους, έστω και ως στοιχείο συναξιολόγησης, ακόμη και  αυτοκριτική, που, πολλάκις, έχει εκπορευθεί, κυρίως από το «ευαγές ίδρυμα» της Ουάσινγκτον. Δεν έχουν ακούσει τίποτα, απ` όσα ομολογούνται, από κατ` εξοχήν συστημικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και πρώην αξιωματούχους (όπως ο πρώην σύμβουλος του κ. Μπαρόσο) ότι η επιβολή του συγκεκριμένου καθεστώτος Επιτροπείας, αλλά και του συγκεκριμένου προγράμματος, εξυπηρετούσαν πρωτίστως,  την ανάγκη σωτηρίας των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών. Αυτά, ως καμβάς του Καστελόριζου, μήπως θα έπρεπε να κάμψουν, κάπως, τη βεβαιότητα τους;  Αυτό αφορά και κάποιους καλοπροαίρετους, που έχουν καταπιεί αμάσητο, το αφήγημα, ότι ήταν αναπόφευκτη η προσφυγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης, όταν η χώρα μας, μέχρι ένα μήνα πριν, είχε τη δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές, με προσιτό επιτόκιο. Να τους θυμίσουμε ότι και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, αναγνώρισε, έστω και κατόπιν εορτής, ότι υπήρχαν εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης.

Αλλά και ως προς τα ελλείμματα και τον τρόπο που διαμορφώθηκαν, να τους θυμίσουμε ότι το 2009 ήταν χρονιά εκτίναξης των ελλειμμάτων σε πολλές χώρες και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;. Η, μήπως, η περίφημη «δημιουργική λογιστική» ήταν «προνόμιο» της χώρας μας; Να θυμίσουμε πως επιτεύχθηκε η ένταξη του Ανατολικού τμήματος, στην ενιαία Γερμανία, όταν το Βερολίνο επέβαλε να εξαιρούνται ως και τα δημόσια νοσοκομεία της, από τον υπολογισμό της οικονομικής τους διαχείρισης, στο έλλειμμα; Η ότι και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και το Βέλγιο, είχαν χρησιμοποιήσει την ίδια αμφιλεγόμενη μέθοδο (swap); Συμπεριέλαβαν και εκείνες το προϊόν εκείνης της μεθόδου, στον υπολογισμό του ελλείμματος τους; Και κάτι τελευταίο: Επικροτούν, οι εν λόγω, την ωμή παρέμβαση στη δικαστική λειτουργία;

    ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ