Βαδίζοντας στα τυφλά

 Η συνέντευξη του «πρωθυπουργού του Καστελλόριζου» (Real FM») πέρα από τα γνωστά  επιχειρήματα, περιείχε και κάποια, τρόπον τινά, καινοφανή στοιχεία, που αναδεικνύουν τη σύγχυση που επικρατούσε.

 Στην προσπάθειά του δε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο πρώην πρωθυπουργός, μάλλον επιβεβαίωσε όσους από μας που αναφερόμασταν  μονότονα, όλα αυτά τα χρόνια, στην αβουλία και αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας και των «μοιραίων επιτελαρχών», που κλήθηκαν να διαχειριστούν  τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της χώρας, στην κορύφωσή της. Προκύπτει ανάγλυφα και από τη χθεσινή διήγηση του πρώην πρωθυπουργού, ότι δεν υπήρχε καν κατανόηση, του μεγέθους της κρίσης, φυσικά  δε, ούτε ψήγμα σχεδίου, για την αντιμετώπιση της. Έφτασε στο σημείο, να διαψεύσει ως και τον τότε διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας κ. Προβόπουλο, παρ` ότι ο ισχυρισμός του, ότι είχε ενημερώσει έγκαιρα και διεξοδικά και τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την κατάσταση της οικονομίας, έχει επιβεβαιωθεί από την, τότε, αρμόδια τομεάρχη του Κινήματος. Ίσως  πιο αποκαλυπτική  της κατάστασης, στην οποία βρίσκονταν οι τότε κυβερνώντες, ακριβέστερα το στενό επιτελείο γύρω από τον τότε πρωθυπουργό,  είναι η παραδοχή ότι υπήρξε σκέψη, να επιδιωχθεί η υπερψήφιση της Συμφωνίας (του Πρώτου Μνημονίου) από 180 βουλευτές, αλλά αυτή, λέει, εγκαταλείφθηκε μετά την κατηγορηματική άρνηση του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά! Αναρωτιόμαστε, αν αντιλαμβάνονται και το θεσμικό ολίσθημα, το οποίο υποκρύπτεται σε μια τέτοια διήγηση. Να υπενθυμίσουμε, ότι, με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, η αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 (180 βουλευτές) επιβάλλεται-και μόνο- στην περίπτωση παραχώρησης κυριαρχικών αρμοδιοτήτων του κράτους, σε υπερεθνικά όργανα. Εάν, λοιπόν, η τότε κυβερνητική πλειοψηφία και το επιτελείο του τότε πρωθυπουργού, έκριναν, βάσει και έγκυρων νομικών γνωμοδοτήσεων, ότι συνέτρεχε περίπτωση εφαρμογής του εν λόγω άρθρου, ήταν υποχρεωμένοι να ζητήσουν την ειδική πλειοψηφία. Είναι αδιανόητο, η εφαρμογή ρητής Συνταγματικής διάταξης, να εξαρτάται και, πολύ περισσότερο, να αποτελεί αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης.

 Δυστυχώς, αυτή η θεσμική ρευστότητα (για να μη χρησιμοποιήσουμε βαρύτερη έκφραση) που από τότε είχε διαπιστωθεί και, τώρα, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ήταν, μόνο η αρχή διαρκών υποχωρήσεων και εκπτώσεων, που μας έχει φέρει στο σημερινό σημείο, ολοκληρωτικής έκπτωσης της εθνικής μας κυριαρχίας, που δεν περιορίζεται στην αυστηρά θεσμική διάσταση, αλλά επεκτείνεται και στο υλικό πεδίο, όπως, επί παραδείγματι,  τις υποδομές .

  ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ