Ανοιχτή επιστολή του Συμβούλου Εκδόσεως και αρθρογράφου του Βήματος…
Από το απόγευμα του Σαββάτου, όταν Το Βήμα της Κυριακής αναρτήθηκε (για τελευταία φορά;) στα περίπτερα, όλη η Ελλάδα γνωρίζει πια ότι οι πιστώτριες τράπεζες του ΔΟΛ τον οδηγούν σε ασφυξία και επακόλουθο νομοτελειακό θάνατο. Με το κύριο άρθρο αυτού του φύλλου πολλοί στην ελληνική κοινωνία συνειδητοποιήσαν κάτι που εμείς γνωρίζαμε εδώ και καιρό πολύ καλά, ότι, δηλαδή, αν οι τράπεζες δεν είχαν μπλοκάρει επί μήνες τους σχετικούς λογαριασμούς της επιχείρησης, ούτε οι εργαζόμενοι στον ΔΟΛ θα είχαμε μείνει απλήρωτοι επί έξι μήνες, ούτε οι εφημερίδες και τα ψηφιακά μέσα του πιο ιστορικού δημοσιογραφικού οργανισμού της χώρας, με παράδοση 95 ετών, θα έκλειναν. Τα χρήματα υπάρχουν και για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι και για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των εκδόσεων. Βρίσκονται ΜΕΣΑ στους δεσμευμένους λογαριασμούς.
Όμως οι τράπεζες αποφάσισαν αλλιώς. Αποφάσισαν ότι κλείνουν τις στρόφιγγες και πνίγουν τον ΔΟΛ, δολοφονώντας, ουσιαστικά, δύο από τους ιστορικότερους τίτλους του ελληνικού Τύπου. Αυτή ήταν η οδός που επέλεξαν, η οποία επιφέρει πλέον τα εξής άμεσα αποτελέσματα: αφενός καταφέρνει ένα τεράστιο πλήγμα στην ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία στη χώρα, κάτι που αντιλαμβάνονται πλέον όλοι και, αφετέρου, οδηγεί τόσες εκατοντάδες εργαζομένων στη δομική, μακροχρόνια ανεργία, ενώ, ταυτόχρονα, στερεί ακόμα και από τις ίδιες τις τράπεζες την αξία που υποτίθεται ότι θέλουν να προστατεύσουν: σε αντίθεση με τις ανοιχτές εφημερίδες που επιδέχονται εξυγίανση και αποτελούν ισχυρά εμπορικά χαρτιά, οι κλειστοί τίτλοι δεν αξίζουν σχεδόν τίποτα, γεγονός αδήριτο, που πιστοποιείται απόλυτα από την τύχη άλλων τέτοιων, άλλοτε κραταιών, τίτλων, όπως η Ακρόπολη, η Ελευθερία ή η Αθηναϊκή, πιο πρόσφατα η Ελευθεροτυπία.
Αρα, εδώ, εγείρεται πλέον ένα επιτακτικό ερώτημα: γιατί το κάνουν; Αφού προδήλως δεν εξυπηρετούν τα ίδια τους τα συμφέροντα, τι εξυπηρετούν με το να κλείσουν τους τίτλους; Πολιτικές σκοπιμότητες που είναι εξόφθαλμες εδώ και καιρό; Επιχειρηματικές σκοπιμότητες, καθώς κάποιοι σίγουρα θα περιμένουν στη γωνία να πάρουν τους τίτλους τζάμπα σε λίγους μήνες; Ή την προσωπική τύχη στελεχών τους που απλώς θέλουν να εξαφανιστούν από τον χάρτη οι ευθύνες για δάνεια που εκείνα υπέγραψαν;
Ότι κι αν εξυπηρετούν από τα παραπάνω – πιθανότατα δε ένα συνδυασμό και των τριών μαζί – η ουσία είναι ότι κλείνοντας τις εφημερίδες προκαλούν πρόδηλη και μεγάλη βλάβη που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί: ας έβρισκαν άλλους τρόπους να λύσουν τις διαφορές τους με την επιχείρηση, αντί να φτάσουν ουσιαστικά να μπλοκάρουν ακόμα και προτάσεις δεκάδων εκατομμυρίων, τα οποία φυσικά και δεν θα πάρουν από τους πλειστηριασμούς.
Σήμερα Δευτέρα 30.01.2017 συνέρχεται το απόγευμα η συνέλευση των εργαζομένων στον ΔΟΛ, μετά την αναγγελία επικείμενης αναστολής των εκδόσεών του. Αν το κλείσιμο του ΔΟΛ δεν σήμαινε και ένα άμεσο πλήγμα εις βάρος της ελευθερίας της έκφρασης, του Τύπου, του πολιτισμού και, εντέλει, το κυριότερο, της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, το κείμενο αυτό και η πρόταση που περιέχει θα έμεναν στα πλαίσια αυτής της συνέλευσης. Ο λόγος που δημοσιοποιείται είναι ακριβώς ότι εδώ πολύ περισσότερα τίθενται πλέον σε κίνδυνο για τη Δημοκρατία και τη χώρα, σε μία πολύ κρίσιμη γι αυτήν στιγμή. Δεν αφορά μόνον εμάς σε αυτή τη συνέλευση το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Αφορά πρωτίστως εμάς, αλλά ταυτόχρονα, αφορά εξίσου και την κοινωνία στο σύνολό της, αφορά την Ελευθερία, αφορά την Ελλάδα.
Οι τράπεζες που σήμερα μας κλείνουν χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, έχουν πολύ βαριές αμαρτίες στο «ενεργητικό» τους. Πάρα πολύ βαριές. Κι επειδή πρόκειται για αμαρτίες που στο παρελθόν έχω πολλάκις επισημάνει στην αρθρογραφία μου στο Βήμα, ενώ, όπως είναι αυτονόητο, ουδέποτε υπήρξα συνομιλητής τους, θεωρώ ότι έχω και το καθήκον και την ευθύνη αλλά και το δικαίωμα να τις υπενθυμίσω. Μας κλείνουν άνθρωποι και οργανισμοί που έχουν βάλει τις υπογραφές τους σε αυτά και σε άλλα, πολύ χειρότερα, δάνεια. Μας κλείνουν άνθρωποι και οργανισμοί που, για να μην κλείσουν οι ίδιοι, φόρτωσαν ήδη πριν από την κρίση, αλλά και πολλές φορές κατά τη διάρκειά της, τον κρατικό προϋπολογισμό με εκατοντάδες δις ευρώ μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεών τους. Που οι αποφάσεις τους έβλαψαν δραματικά τη χώρα και συνετέλεσαν ίσως περισσότερο από κάθε άλλου στην καταστροφή της.
Επειδή λοιπόν αυτοί οι οργανισμοί και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν το ηθικό δικαίωμα να σκοτώσουν ούτε τόσες εκατοντάδες εργαζόμενους, ούτε αυτούς τους τίτλους και ότι αντιπροσωπεύουν στην Ιστορία αυτού του τόπου και τη λειτουργία της Δημοκρατίας σήμερα, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε: μας κλείνουν αυτοί; Ας τους κλείσουμε και εμείς!
Δεν είναι ζήτημα συνδικαλιστικό, συντεχνιακό ή στενών συμφερόντων. Είναι ζήτημα που αφορά πια τη Δημοκρατία και την Ελλάδα.
Από αύριο το πρωί, ας συγκεντρωθούμε μπροστά από τα κεντρικά καταστήματα της ALPHA, της Εθνικής, της Πειραιώς και της EUROBANK και ας φράξουμε τις εισόδους τους. Κάθε μέρα. Για όσο χρειαστεί. Και ας καλέσουμε όλη την ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και γιατί την αφορά τόσο άμεσα. Και να έρθει μαζί μας. Θα ανταποκριθεί.
Η κυβέρνηση θα μας στείλει, φυσικά, τα ΜΑΤ – εδώ τα έστειλε στους συνταξιούχους.
Ας τα στείλει.
Ας μας χτυπήσουν.
Θα πονέσουμε.
Θα ματώσουμε.
Θα νικήσουμε.
Όχι μόνον εμείς.
Η Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Εχουμε δικαίωμα και, κυρίως, έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε στη μαύρη αυτή τυραννία.
Πηγή:
