Εχασε η Μέι;

Πολλές φορές έχει δοκιμαστεί η λογική μας, από τα όσα ακούμε και διαβάζουμε,  πολλές φορές με έκδηλη σκοπιμότητα.

 Στην περίπτωση των βρετανικών εκλογών, όμως, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε και την αλληλουχία των αριθμών. Παραφράζοντας το «βρετανικού φλέγματος» χιούμορ του Ευκλείδη Τσακαλώτου, τείνουμε να πιστέψουμε ότι το 319 (όπως είναι ο τελικός αριθμός των εδρών, του Συντηρητικού Κόμματος) είναι μικρότερο από το 266 (οι έδρες του Εργατικού Κόμματος). Ότι η άνοδος των ποσοστών του Συντηρητικού Κόμματος (αλήθεια, γιατί δε μιλάει κανείς γι` αυτά;) συνιστά προσωπική ήττα για τη Βρετανίδα πρωθυπουργό. Εξ ου και με πρωτοστάτη, φευ, την ΕΡΤ, έσπευσαν να «παραιτήσουν» την κ. Μέι, προεξοφλώντας την αδυναμία της να βρει εταίρο, για να σχηματίσει κυβέρνηση. Τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία, τω όντι, αν αναλογιστεί κανείς ότι η «υπό παραίτηση»,  πρωθυπουργός, προσήλθε σε «μηδενικό χρόνο» στα Ανάκτορα, όπου έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, πλειοψηφίας (και όχι μειοψηφίας, όπως υποστήριζαν, μετά την αρχική γκάφα, οι «έγκυροι» δημοσιογράφοι και αναλυτές), αφού εξασφάλισε τη στήριξη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Κόμματος. Είναι κάτι παραπάνω από προφανής, η αιτία αυτής της επίθεσης και δεν έχει να κάνει, παρά με τη στάση της Βρετανίδας πρωθυπουργού, στο θέμα του BREXIT, που, αν μη τι άλλο, αποκλίνει από την κρυφή επιθυμία ορισμένων, για μια «λάιτ», αν όχι «σικέ» διαπραγμάτευση, που, ενδεχομένως, να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ακύρωσης, της λαϊκής ετυμηγορίας. Εξ ου και όσοι προεξόφλησαν την «παραίτηση» της κ. Μέι, επεχείρησαν να «βγάλουν από τη ναφθαλίνη», τον πρώην υπουργό Τζορτζ Όσμπορν, που, σήμερα, βρίσκεται εκτός ενεργού πολιτικής. Για να πούμε τα πράγματα με τ` όνομα τους, επιχειρήθηκε ένα «βελούδινο πραξικόπημα» σε βάρος της εκλεγμένης, από το λαό πια, πρωθυπουργού, με υψηλό ποσοστό ψήφων, αλλά και αριθμό εδρών, που ελάχιστα υπολείπεται της αυτοδυναμίας. Αυτό είναι πρόβλημα Δημοκρατίας, για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ή την επικαλούνται, μόνο όταν συμβαδίζει με τις επιδιώξεις τους.

 Αλήθεια, αυτοί που κόπτονται για τη λαϊκή βούληση, πως και τους διέφυγε, πέραν των άλλων, το απρόσμενα υψηλό-σε σχέση με τη βάση εκκίνησης-ποσοστό του αρχηγού των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν; Αυτού, που οι ίδιοι είχαν εξαπολύσει μια λυσσώδη πολεμική, που άγγιζε τα όρια της «δολοφονίας χαρακτήρα»; Μη μας πουν ότι κι αυτό δείχνει «μετάνοια» των Βρετανών πολιτών, για το Brexit…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ