Είναι προφανές ότι ο Νίκος Μπελογιάννης ανήκε στο ΚΚΕ και αυτή η ένταξη, καθόρισε τις επιλογές και την υπερήφανη στάση του στο Έκτακτο Στρατοδικείο.
Από κει και πέρα, όμως, η Ιστορία γράφεται από τους ειδικούς επιστήμονες και όχι τα κομματικά γραφεία. Σε αυτό το επίπεδο μπορεί να αξιολογηθούν τα γεγονότα, είτε αυτά αφορούν τη σχέση του Νίκου Μπελογιάννη με το κόμμα του, είτε τις προσπάθειες για τη σωτηρία του. Υπάρχουν, άλλωστε, μαρτυρίες, όπως της συντρόφου του Έλλης Παππά, αλλά και η τραγική φιγούρα του Νίκου Πλουμπίδη, που επιβάλλουν, μάλλον, περίσκεψη, παρά προσπάθεια εκ των υστέρων οικειοποίησης. Στο πλαίσιο μιας, αναγκαστικά, συνοπτικής παρουσίασης, θεωρούμε σημαντικό να αναδείξουμε τη στάση πολιτικών παραγόντων της εποχής, που, παρ` ότι δε συμπορεύονταν ή και διαφωνούσαν πολιτικά με το στέλεχος του ΚΚΕ, έδωσαν μάχη για την αποτροπή της εκτέλεσης του, όπως και των υπόλοιπων συντρόφων του, με προσωπικό, μάλιστα, κόστος. Όπως, ο τότε υπουργός, της κυβέρνησης Πλαστήρα, Ανδρέας Ιωσήφ, που παραιτήθηκε, μόλις έγιναν γνωστές οι εκτελέσεις. Αλλά και η Διοικούσα Επιτροπή της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος (ΕΠΕΚ) με πρόεδρο τον μετέπειτα υπουργό Αναστάση Πεπονή, που διατύπωσαν δημόσια την αντίθεση τους, προκαλώντας τη διαγραφή τους. Παραμένει δε, μέχρι και σήμερα, μυστήριο, το πώς άνοιξαν οι φυλακές, ημέρα Κυριακή (ημέρα που δε γίνονταν εκτελέσεις ούτε την περίοδο της Κατοχής) χωρίς την άδεια του, ευρισκόμενου εκτός Αθηνών, υπουργού Δικαιοσύνης Δημητρίου Παπασπύρου.
Να μην ξεχνάμε δε, το «γκρίζο» περιβάλλον της εποχής, με νωπό το αίμα από τον εμφύλιο και την απροκάλυπτη παρέμβαση του Αμερικανού πρέσβη, όπου, όπως υπαινίχθηκε και ο πρωθυπουργός, η εκλεγμένη κυβέρνηση, του «Μαύρου Καβαλάρη» (Πλαστήρα) αδυνατούσε να επιβάλει τη βούληση της, δηλαδή το πρόγραμμα της, για επούλωση των εμφυλιακών πληγών. Την πραγματική εξουσία, την περίοδο εκείνη, ασκούσε ένα παραθεσμικό σύστημα, στις Ένοπλες Δυνάμεις και την, τότε, ΚΥΠ, που υπάκουε στις εντολές του τότε Αμερικανού «σταθμάρχη» της CIA Τομ Καραμεσίνη και όχι της νόμιμης κυβέρνησης. Προκαλεί ανάμικτα αισθήματα, θλίψης και οργής, η εικόνα, που αποτυπώνεται και στη γνωστή ταινία του Νίκου Τζίμα («Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο») όπου ο πρόεδρος του Έκτακτου Στρατοδικείου, παρωδεί την επιθυμία-εντολή του πολιτικού του προϊσταμένου, υπουργού Εθνικής Άμυνας, για διακοπή της δίκης-για εθνικούς λόγους-προσφερόμενος να τον διευκολύνει, με την αυτοκτονία του…
Πηγή: http://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/276894-THysia-Mpelogianne ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
