Κάποτε ρωτήθηκε ο Χαρίλαος Φλωράκης, για τις αποχωρήσεις στελεχών, της «γενιάς του Πολυτεχνείου», που ο ίδιος είχε προωθήσει ως τις υψηλότερες κομματικές θέσεις και τις διαφορετικές διαδρομές που ακολούθησαν στη συνέχεια.
Ο θυμόσοφος ηγέτης, έδωσε τη δική του εξήγηση, για το φαινόμενο, υποστηρίζοντας ότι οι νεότεροι, επειδή δεν είχαν τις εμπειρίες των παλιότερων- που δοκιμάστηκαν σε πολύχρονες διώξεις, σε συνθήκες παρανομίας και κοινωνικού αποκλεισμού- δεν είχαν την ίδια ανθεκτικότητα στις επιρροές από το «αστικό» περιβάλλον. Τηρουμένων των αναλογιών και με την απαραίτητη προσαρμογή στις σημερινές συνθήκες, θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε κάτι ανάλογο και για τη νέα γενιά-όχι κατ` ανάγκην ηλικιακά-πολιτικών, που αναδείχθηκε, κατά βάση, στα χρόνια της κρίσης. Έτσι, ίσως, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το εκ πρώτης όψεως παράδοξο γεγονός, ότι σε αυτή την κατηγορία, των νεοεισερχόμενων στην πολιτική, παρατηρούνται τα πιο ακραία και αποκρουστικά φαινόμενα αμοραλισμού και έλλειψης οποιουδήποτε ηθικού φραγμού και αξιακού πλαισίου. Κάπως έτσι κατέρρευσε και το εγχείρημα της εκ βάθρων «αναδόμησης» του πολιτικού προσωπικού, με πλήρη εξοβελισμό των παλιότερων, ως όρου για την ανανέωση της πολιτικής ζωής. Αν, βέβαια, υπήρχε στοιχειώδης αίσθηση ιστορικότητας και δη των πρόσφατων εκδοχών της, θα διαπίστωναν έντρομοι οι σύγχρονοι «σταυροφόροι», πως πρόδρομος τέτοιων «ριζοσπαστικών» αντιλήψεων, ήταν ο θεωρητικός της χούντας Γεωργαλάς…
Αντίθετα, η μεταχουντική Δημοκρατία, στα επιτεύγματα της οποίας στηρίζονται και οι σημερινοί κατήγοροι, στηρίχθηκε σε μια ανασύνθεση του παλιού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το λεπτό εγχείρημα της μετάβασης, διεκπεραίωσε, με πανθομολογούμενη επιτυχία, το προδικτατορικό πολιτικό προσωπικό, πλαισιωμένο από νεότερους, που δεν ήρθαν από το πουθενά, αλλά προέρχονταν από την αντιδικτατορική αντίσταση και τους πολιτικοκοινωνικούς αγώνες της προχουντικής περιόδου. Αλλά και τα «μεγάλα κύματα» ανανέωσης, κυρίως του κοινοβουλευτικού δυναμικού, στη δεκαετία του `80, που ακολούθησαν, κυρίως, τη μετεωρική άνοδο του ΠΑΣΟΚ, προήλθαν από την προηγούμενη ένταξη στις κομματικές διαδικασίες και την ενεργό ανάμιξη σε συλλογικές μορφές έκφρασης, είτε σε ευρύτερη, είτε σε τοπική κλίμακα. Ήταν, άλλωστε, το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, που επέβαλλε τους όρους της όποιας ανανέωσης, ως αποτέλεσμα συλλογικών και ιδεολογικών διεργασιών και όχι ως τυχαία ατομική επιλογή, που θυμίζει, μάλλον, μεταγραφικό ποδοσφαιρικό «παζάρι».
Αναπόφευκτα, η «απόσυρση» της πολιτικής και ιδεολογικής ζύμωσης, δεν οδηγεί μόνο σε τυχοδιωκτικές συμπεριφορές, αλλά και στην πρωτοφανή υποβάθμιση του κοινοβουλευτικού, προπάντων, διαλόγου…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
Πηγή: http://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/275586-Oi-neoi-politikoi ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
