Από δω και πέρα, θα το ξέρουμε. Θα ποντάρουμε, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, σε όσους εμφανίζουν ως χαμένους, τα δημοσκοπικά ευρήματα.
Επειδή δε επαναλαμβανόμενη αποτυχία, παύει να είναι τυχαία, δύο τινά συμβαίνουν: Ή οι εταιρίες ερευνών της κοινής γνώμης, έχουν εκτραπεί σε μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, είτε αδυνατούν να ανιχνεύσουν τα «υπόγεια ρεύματα», που αναπτύσσονται στις κοινωνίες. Στην προκείμενη περίπτωση ο νέος, 45ος, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είχε να αντιπαλέψει, μόνο, τις αρνητικές δημοσκοπήσεις, αλλά ένα ολόκληρο, κατεστημένο σύστημα εξουσίας, που έφτανε ως το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, που αντιμετώπισε τον υποψήφιο του, ως «ξένο σώμα». Δεν ήταν μόνο η απροκάλυπτα αρνητική στάση κορυφαίων προσωπικοτήτων του εν λόγω κόμματος, όπως ο Τζων Μακέιν και ο Μάρκο Ρούμπιο, αλλά και η πρωτοφανής ενέργεια του πρώην προέδρου Τζωρτζ Μπους, να απόσχει (μαζί με τη σύζυγο του) από την ψηφοφορία, εκδίδοντας μάλιστα και σχετική ανακοίνωση. Παρ’ όλα αυτά, ο «εκκεντρικός» υποψήφιος, σάρωσε τα πάντα επικρατώντας, όχι μόνο στο «βαρόμετρο» της Φλόριδα, αλλά και σε προπύργια των Δημοκρατικών, όπως το Οχάιο, το Μίτσιγκαν, αλλά και η Πενσυλβάνια (κάτι σαν την Κρήτη, για την πάλαι ποτέ Κεντροαριστερά), ενώ αποδείχθηκε, σε αντίθεση με τις βαρύγδουπες αναλύσεις, ότι η αυξημένη αποχή λειτούργησε, εντέλει, υπέρ του κ. Τραμπ. Αν προστεθεί, μάλιστα, ο, διαφαινόμενος, έλεγχος των δύο νομοθετικών σωμάτων, μιλάμε για τον απόλυτο θρίαμβο, που μόνο όσοι είναι κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους, δε μπορούν να ερμηνεύσουν. Θα αρκούσε μια επιδερμική παρακολούθηση, για ν’ αντιληφθεί κανείς, το υπόστρωμα θυμού και απώθησης, των Αμερικανών πολιτών, προς ότι προσδιορίζεται ως κατεστημένο, με τις ποικίλες εκφάνσεις του, στην υπερδύναμη. Ξέρουν δε «και οι πέτρες», πως η δημόσια παρουσία της κ. Κλίντον είναι απολύτως ταυτισμένη, σε βαθμό διαφθοράς, με αυτό το κατεστημένο, στις πιο αποκρουστικές εκδοχές του. Σε αυτό είχαν προστεθεί και οι συνέπειες από την οικονομική κρίση, που έπληξαν, πέρα από τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι, επί του πρακτέου, η προεκλογική εκστρατεία του νυν προέδρου, στηρίχθηκε στο δίπτυχο «λιγότεροι φόροι, περισσότερες θέσεις εργασίας». Με άλλα λόγια, έχουμε μια ακόμη εκδήλωση της λεγόμενης «αντισυστημικής» ψήφου-στην καρδιά του καπιταλισμού-και καλά θα έκαναν οι δυνάμεις της ποικιλώνυμης Αριστεράς, να αναλογιστούν γιατί δεν την εισπράττουν αυτοί…
Πηγή:
