Βαρουφάκης: Μύθοι και αλήθειες

Η συνεχιζόμενη «Βαρουφακιάδα», με ολίγο από Γκάλμπρεϊθ, πέρα από το ότι έχει μετατραπεί σε κακόγουστο σήριαλ, θα μας κάνει, στο τέλος, να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, για το τι συνέβη στη χώρα μας τα τελευταία έξη χρόνια, αλλά και το κρίσιμο, πρώτο εξάμηνο του 2015. Μπορεί κανείς να καταλογίσει, δικαίως, τα μύρια όσα στον πρώην υπουργό Οικονομικών, για την τακτική του, το ύφος, τις επιλογές, την έπαρση του και τις, δραματικές, συνέπειες που είχαν όλα αυτά. Είναι άλλο όμως πράγμα, η συστηματική προσπάθεια παρουσίασής του ως «Ρασπούτιν», που ευθύνεται για όλα τα δεινά, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ενδεχομένως και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πολύ περισσότερο που αυτή η προσπάθεια αποδόμησης της προσωπικότητας (λέγεται και «δολοφονία χαρακτήρα») κατατείνει, έμμεσα έστω, στην «αθώωση» της άλλης πλευράς, δηλαδή των δανειστών. Γι` αυτό και καλό θα ήταν, τα πράγματα να μπουν σε μια τάξη. Κατ` αρχήν, όπως προκύπτει από τις δημόσιες, διαχρονικά, τοποθετήσεις του, ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήταν κατά της εξόδου από την Ευρωζώνη. . Από πουθενά, επίσης, δεν προκύπτει πρόθεση ρήξης ή, έστω και μονομερών ενεργειών. Μάλλον, υπερβολική συμβιβαστική διάθεση του καταλογίζουν, όχι μόνο στελέχη της ΛΑΕ, αλλά και σημερινοί υπουργοί! Υπό την ανωτέρω οπτική είχε ταχθεί κατά ορισμένων πτυχών  του, αλήστου μνήμης,  «προγράμματος της Θεσσαλονίκης». Τι συνέβη όμως μετά τις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου 2015; Ο κ. Βαρουφάκης, ως υπουργός Οικονομικών, στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προωθεί, όπως το έχει αναλύσει ο ίδιος, αλλά και προκύπτει από τα ρεπορτάζ της εποχής, σε υλοποίηση της νωπής λαϊκής εντολής, ένα σχέδιο, με δύο βασικά στοιχεία: Πρώτον, «παραίτηση» της Ελληνικής πλευράς από την καταβολή της τελευταίας δόσης, του προηγούμενου προγράμματος και κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας, από τη, νόμιμη, επιστροφή των κερδών, των κρατικών ομολόγων και την, περιορισμένη έκδοση εντόκων γραμματίων. Δεύτερον, στη βάση αυτή, να ξεκινήσει  διαπραγμάτευση για ένα νέο πρόγραμμα, που θα σέβεται απολύτως τις υφιστάμενες δεσμεύσεις της χώρας, αλλά και θα συνεκτιμά το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής. Γιατί, άραγε, αυτή η απολύτως λογική, εντός των ευρωπαϊκών κανόνων και μάλλον συμφέρουσα για τους δανειστές, πρόταση, απερρίφθη μετ` επαίνων; Μήπως γιατί οι τελευταίοι ήθελαν, μόνο, την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα;