Πέμπτη 26/05/2016 – 16:28
Αν και δε συμμεριζόμαστε τις απόλυτες δοξασίες, όσων πιστεύουν ότι μπορεί ν` αλλάξουν τον κόσμο σε μια μέρα, εν τούτοις πιστεύουμε ότι για τη σημερινή Ευρώπη, ιδιαίτερα δε για τη σημερινή Ευρωζώνη, ισχύει απόλυτα το, αναρχικής κοπής, αξίωμα, πως δεν υπάρχουν περιθώρια αλλαγής, αλλά μόνο ανατροπής, ενδεχομένως και βίαιης. Ειδικά ως προς την Ευρωζώνη, η «αρχιτεκτονική» της, έτσι όπως έχει επιβληθεί από το Βερολίνο, δεν αφήνει περιθώρια αποχρώσεων ή ενδιάμεσων λύσεων, αφού διαμορφώθηκε με βάση, αποκλειστικά και μόνο, τα συμφέροντα ενός κράτους-μέλους, ενδεχομένως δε και μιας συγκεκριμένης, πολιτικοοικονομικής ελίτ. Το προχθεσινό Eurogroup, ήταν άκρως αποκαλυπτικό, απ` αυτή την άποψη, όχι μόνο για την ισχύ του Βερολίνου και, προσωπικά, του κου. Σόιμπλε, αλλά και για τη «δαρβινική» νοοτροπία, που επικρατεί. Δε φτάνει, το ότι επιδεικνύουν συμπεριφορά «Σάϋλωκ» και μεταμοντέρνου αποικιοκράτη, απέναντι σε ένα κράτος-μέλος, αλλά σοκάρει και η ασύνορη αναλγησία, από σώμα αποτελούμενο, ως επί το πλείστον, από πολιτικά πρόσωπα, σε σημείο ώστε να θεωρείται, περίπου, «έγκλημα καθοσιώσεως», η δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, σε μια χώρα που της έχουν αφαιρέσει 25 μονάδες από το ΑΕΠ της, μέσα σε έξη χρόνια. Ας δεχθούμε, έστω, ότι η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση. Τι γίνεται με τα άλλα κράτη-μέλη, που «έχουν κάνει (υποτίθεται) τα μαθήματα τους»; Στην Ισπανία, επί παραδείγματι, όπου ο συνασπισμός Podemos και Ενωμένης Αριστεράς (IU), διεκδικεί την εξουσία, ή στην Ιταλία, όπου ο Ματέο Ρέντσι εξελίσσεται στο νέο «Τσάβες της Μεσογείου», νιώθοντας την «καυτή ανάσα» του Μπέπε Γκρίλο. Τι γίνεται στη Γαλλία, που «φλέγεται» επί εβδομάδες, εξαιτίας των εργασιακών ρυθμίσεων, εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων και εντός της πλειοψηφίας, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Βέλγιο; Αιτία όλων αυτών, η εμμονή σ` ένα «πρωσικού» τύπου μίγμα δημοσιονομικής πειθαρχίας και νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, τη στιγμή που τα κράτη-μέλη, έχοντας εκχωρήσει τη νομισματική τους κυριαρχία, στερούνται του μοναδικού όπλου, που θα τους επέτρεπε να καταστήσουν ανεκτές τις κοινωνικές επιπτώσεις, δηλαδή της υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος, κάτι, άλλωστε, που παραδέχθηκε και ο κος. Σόιμπλε. Δεν είναι τυχαίο, ότι, ακόμη και στη Γαλλία, εν μέσω κοινωνικής ανάφλεξης, αλλά και της απειλής, που λέγεται Λε Πεν, αυξάνεται οριζόντια το ρεύμα ευρωσκεπτικισμού, φτάνοντας μέχρι και τον πρώην πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί….
Πηγή:
