Εμείς τι κάνουμε;

Στο ερώτημα, που έχει τεθεί μετ` επιτάσεως στον εγχώριο  διάλογο, για το αν η δίμηνη προεκλογική περίοδος, στην Τουρκία, θα σημαδευτεί από κλιμάκωση της επιθετικότητας, της γειτονικής μας χώρας, η απάντηση, νομίζουμε, είναι συνάρτηση δύο παραγόντων.

 Πρώτον,  το βαθμό κατανόησης, εκ μέρους μας, των βαθύτερων αιτίων της τουρκικής επιθετικότητας και διεκδικητικότητας. Αν αντιληφθούμε, δηλαδή, ότι αυτό που συμπυκνώνεται στον διεθνώς αποδεκτό όρο, της «αναθεωρητικής» πολιτικής, δεν είναι προϊόν βούλησης, μιας κυβέρνησης, ενός συσχετισμού δυνάμεων ή, πολύ περισσότερο, ενός προσώπου, ακόμη και αν πρόκειται για τον κ. Ερντογάν, με την πληθωρική προσωπικότητα και το πρωτοφανές εύρος εξουσιών, που περιβάλλεται ήδη  και αναμένεται να περιβληθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, στην, πιθανότατη, περίπτωση, ευνοϊκής γι` αυτόν, έκβασης, της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης. Θα υπενθυμίσουμε δε, ξανά, το γεγονός της πλειοδοσίας, της κεμαλικής-και όχι μόνο-αντιπολίτευσης.

 Το δεύτερο και κυριότερο στοιχείο, που, νομίζουμε, ότι θα παίξει  ρόλο, στις εξελίξεις, είναι τα μηνύματα που εκπέμπει ή και θα εκπέμψει η δική μας πλευρά. Εν προκειμένω, δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυβέρνηση, ούτε καν στις πολιτικές δυνάμεις, εν συνόλω, αλλά και σε όλο το πλέγμα παραγόντων και ελίτ του δημόσιου βίου. Αν εμείς, στο εύρος που περιγράψαμε, δίνουμε την εικόνα του «υπνοβάτη», που παρακολουθεί απαθής, μοιραίος και άβουλος, την τουρκική επιθετικότητα και «αναθεωρητική» διάθεση, με την κρυφή ελπίδα, ότι η άλλη πλευρά, είτε θα μείνει σε φραστικές διακηρύξεις και επικοινωνιακού χαρακτήρα επιδείξεις ακτιβισμού, ή  ότι, σε τελευταία ανάλυση, δε θα υπερβεί η «αναθεωρητική» διάθεση της Τουρκίας (και όχι απλά του καθεστώτος Ερντογάν) θα εξαντληθεί σε κάποιες  ακατοίκητες νησίδες και βραχονησίδες, τότε να αναμένουμε τα χειρότερα. Διότι, όπως, πλέον αρμόδιοι  και βαθύτεροι γνώστες των θεμάτων, από εμάς, έχουν επισημάνει, ο «αναθεωρητικός» οίστρος της γειτονικής χώρας, περιλαμβάνει ευρύτατη γκάμα διεκδικήσεων, που δεν εξαντλούνται καν στο Αιγαίο πέλαγος. Η Θράκη, ήδη, αποτελεί, εδώ και χρόνια, εξίσου προνομιακό πεδίο του «αναθεωρητικού» ενδιαφέροντος της Άγκυρας, όπως πιστοποίησε και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν, παρά τον υποχρεωτικό αυτοπεριορισμό του. Έχουμε δα νωπή και οδυνηρή εμπειρία, για το πώς, η αμφισβήτηση ή και ακύρωση εθνικής κυριαρχίας, μπορεί να προσλάβει ποικίλες μορφές, όπως αυτή της παρεμβολής μειονοτικών διεκδικήσεων ή αυτονομιστικών-αποσχιστικών κινημάτων. Από τα Ίμια δε ως την Θράκη, η απόσταση είναι… ένα τσιγάρο δρόμος.

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ