Ηταν ο αλυτρωτισμός

Τώρα που φαίνεται ότι φτάνουμε στο «τέλος της διαδρομής», στη διαμάχη με το γειτονικό κράτος των Σκοπίων, είναι ευκαιρία να ξαναδούμε το «φιλμ» αυτής της 25ετούς, τουλάχιστον, περιπέτειας.

  Το επισημαίνουμε γιατί κάποιοι στην Ελλάδα, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται, ακόμη, τη γενεσιουργό αιτία, αυτής της κατάστασης και πως εξελίχθηκε σε μείζον εθνικό πρόβλημα. Η απάντηση περιέχεται σ` αυτή καθαυτή τη συμφωνία. Αν για κάτι δε μπορεί να υπάρξει  αμφισβήτηση, ούτε από τους πιο σφοδρούς πολέμιους της συμφωνίας, είναι πως σ` αυτήν αποτυπώνεται η παραδοχή, κατά τον πιο εμφαντικό τρόπο, από την άλλη πλευρά, όχι μόνο των αλυτρωτικών τους διαθέσεων, αλλά, προπάντων, ότι αυτές αποτέλεσαν την «ιδρυτική αρχή», γενέσεως και διαμορφώσεως αυτού του κράτους. Είχε προηγηθεί άλλωστε και η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, όπου, επίσης, η ηγεσία του γειτονικού κράτους, είχε αποδεχθεί την αλυτρωτική και διεκδικητική βάση, της συγκρότησης της. Αν δε, εκείνη τη φορά, μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως  εκείνη η Συμφωνία υπεγράφη υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» του εμπάργκο και, εν πάση περιπτώσει, δε συνιστούσε τελεσίδικη συμφωνία, η αβίαστη παραδοχή, ύστερα από μια ελεύθερη και ισότιμη διαπραγμάτευση, συνιστά ένα δεδομένο, που ουδείς μπορεί να παρέλθει.

 Εδώ δε συζητάμε για θεωρίες, περί των ιστορικών όρων συγκρότησης των σύγχρονων εθνοκρατικών οντοτήτων ή της διαμόρφωσης εθνικών συνειδήσεων, αλλά για μια σαφή παραδοχή οικειοποίησης συμβόλων, πολιτισμικών στοιχείων και εθνικής ταυτότητας. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το πώς, επί παραδείγματι, ενσωματώθηκαν και αφομοιώθηκαν διαφορετικές φυλετικές και γλωσσικές ομάδες, σε ένα, όμως, υπαρκτό και με όρους επιστημονικής εγκυρότητας, πολιτισμικό και εθνογλωσσικό σύνολο, με μια καθαρή, ομολογημένη κατασκευή, ενός ψευδώνυμου ιδιώματος, εντελώς ξένου προς την ίδια την ιστορική διαδρομή του γειτονικού κράτους. Ισως γι` αυτό, έχουμε παρατηρήσει το τελευταίο διάστημα, μια μετατόπιση της σχετικής επιχειρηματολογίας, στη διατύπωση του «αφελούς» ερωτήματος: Μα, συνιστά για μας, απειλή ένα «λιλιπούτειο» κράτος, με ανύπαρκτη, σχεδόν, στρατιωτική δύναμη. Την απάντηση είχε δώσει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, που τόσοι επικαλούνται. «Κανείς δε γνωρίζει, είχε πει ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιος θα είναι ο συνδυασμός δυνάμεων, στο μέλλον, που θα αξιοποιήσουν το συγκεκριμένο κράτος, ως παράγοντα αποσταθεροποίησης». Μήπως, δεν είδαμε, στο διάβα αυτών των 20 και πλέον χρόνων, την ύπαρξη τέτοιων δυνάμεων και τον όχι και τόσο σταθεροποιητικό τους ρόλο;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ