Θρίαμβος του δικτάτορα……

Το είπε με τον τρόπο του ο βασικός αντίπαλος του Τούρκου προέδρου.

Δε μπορεί να εκλάπησαν 10.000.000 ψήφοι. Τόση ήταν η διαφορά του υποψήφιου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και να φανταστείτε ότι ο κος. Ιντζέ, κατά γενική ομολογία, πραγματοποίησε μια εξαιρετική προεκλογική εκστρατεία, που του απέφερε ένα ποσοστό κατά οκτώ μονάδες μεγαλύτερο, από το αντίστοιχο του κόμματος του. Αλλά ούτε και οι ξένοι παρατηρητές διαπίστωσαν νοθεία. Βεβαίως, ορθά παρατηρήθηκε ότι οι όροι διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα, ήταν καταλυτικά ανισότιμοι, σε βάρος των αντιπάλων του κου. Ερντογάν. Είναι δε απόλυτα δικαιολογημένες, οι ανησυχίες που εκφράζονται, εντός και εκτός της χώρας, για το «ανεπανάληπτο» εύρος των εξουσιών, που απολαμβάνει, πλέον, ο Τούρκος πρόεδρος. Όμως, δε μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι ο κος. Ερντογάν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση-και για τις υπερεξουσίες του- πιστοποιημένη, αλλά  και αναβαθμισμένη, σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που, σε γενικές γραμμές, έχουν αποτυπώσει αυθεντικά τη βούληση του εκλογικού σώματος. Το εντυπωσιακό δε είναι πως  η λαϊκή αποδοχή του κου. Ερντογάν,  αντί να μειώνεται, βαίνει αυξανόμενη.

 Αποτελεί  μια πρόοδο, ως προς την κατανόηση των συμβαινόντων στη γειτονική χώρα, ότι αυτή την πραγματικότητα συνειδητοποιούν και κάποιοι εγχώριοι «ορθολογιστές». Δε μένει παρά να αντιληφθούν και τούτο το απλό: Ότι αυτή η πρωτοφανής λαϊκή αποδοχή, που υπογραμμίζεται ακόμη περισσότερο από την εξαιρετικά υψηλή συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, δεν οφείλεται σε κάποιες σκοτεινές διεργασίες, που παραπέμπουν σε «θεωρίες συνωμοσίας», αλλά σε κάτι πολύ απλό, που σχετίζεται με τις καταγωγικές ρίζες του Τούρκου προέδρου. Ξεχνούν ορισμένοι, ότι ο κος. Ερντογάν ανήλθε στην εξουσία, ως εκφραστής ενός «εκκοσμικευμένου ισλαμισμού», με ένα πρόγραμμα που παρέπεμπε σε κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Πρόγραμμα που εφαρμόστηκε, σε αξιοσημείωτο βαθμό, συντελώντας στην ενσωμάτωση μεγάλων τμημάτων του τουρκικού λαού, που  αισθάνονταν αποκλεισμένοι και αποκομμένοι από την κεμαλική ελίτ. Να θυμίσουμε ότι ακόμη και στο Κουρδικό, ο Τούρκος πρόεδρος είχε ακολουθήσει-τα πρώτα χρόνια- μια διαφορετική πολιτική, ενσωμάτωσης και αναγνώρισης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.

 Τα αποτυπώματα αυτής της πολιτικής-πέρα από την αδιαμφισβήτητη χαρισματικότητα του ίδιου-παραμένουν έντονα ενεργά, ιδιαίτερα στην- πιο φτωχή-Ασιατική ενδοχώρα, εξηγώντας την ανθεκτική δημοφιλία του. Αλλωστε, να μη μας διαφεύγει ότι η Τουρκία ποτέ δεν είχε τα χαρακτηριστικά μιας πλήρους Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, όπως την εννοούμε στη Δύση….

  ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ