Πολιτικά άλματα

Η περίπτωση του γνωστού συμβούλου επικοινωνίας, που από γραμματέας της ΚΝΕ, δηλώνει σήμερα πολιτικός θαυμαστής και συνοδοιπόρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, δε θα  μπορούσε να χαρακτηριστεί μεμονωμένη. Η πρόσφατη, αλλά και απώτερη ιστορία της χώρας μας, μας προσφέρει πολλά, ανάλογα παραδείγματα, πολιτικών «αλμάτων» και μεταπηδήσεων, από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος, στο εντελώς αντίθετο. Αν μείνουμε στην περίοδο, μετά την πτώση της χούντας, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, το νυν περιφερειάρχη Πέτρο Τατούλη, που ξεκίνησε από δυναμικό στέλεχος του, ενταγμένου στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ΕΚΚΕ, για να καταλήξει βουλευτής της ΝΔ και, μάλιστα, ενταγμένος στο σκληρό νεοφιλελεύθερο τμήμα της. Το ΕΚΚΕ, εξ άλλου, μια δυναμική οργάνωση, με αξιοσημείωτη επιρροή, στη δεκαετία του `70, αποτέλεσε «δεξαμενή» στελεχών και για άλλες πολιτικές δυνάμεις, με πιο ενδεικτική την περίπτωση του Θεόδωρου Τσουκάτου. Η μεγαλύτερη δεξαμενή στελεχών, πάντως, στη μεταπολιτευτική πολιτική περίοδο, ήταν το ΚΚΕ, με την ιδιαίτερη έλξη που ασκούσε, στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.  Όταν, ιδιαίτερα μετά την πτώση των καθεστώτων του Ανατολικού συνασπισμού, άρχισε να ξεθωριάζει η αίγλη του κομμουνιστικού ιδεώδους, παρά πολλά από τα εν λόγω στελέχη, κατά πολλούς ο ανθός του μέχρι τότε στελεχικού δυναμικού, «μετακόμισαν», όχι μόνο στα λεγόμενα «αστικά» κόμματα, αλλά και σε καίριους αρμούς του πλέγματος, που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε διαπλοκή. Πιο φυσιολογική ήταν η αμφίπλευρη προσχώρηση, σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, των υπολειμμάτων του διαλυθέντος Κέντρου, αν και εκεί, θα διακρίναμε φαινόμενα προσχωρήσεων, παρά ή μετά από οξύτατες προσωπικού χαρακτήρα, αντεγκλήσεις. Χαρακτηριστικό, το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ενώ οργάνωσε την προεκλογική του εκστρατεία, το 1977, με το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων», στη βάση μιας μετωπικής, προσωπικής, στα όρια της ύβρεως, επίθεσης κατά του τότε πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν είχε πρόβλημα, μετά μερικούς μήνες, να γίνει υπουργός του. Αν πάμε πιο πίσω, θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτή την περίοδο της χούντας, όπου παρατηρήθηκαν τα πιο ακραία παραδείγματα πολιτικού τυχοδιωκτισμού, καθώς καίριους τομείς του κυβερνητικού μηχανισμού, ιδιαίτερα στον τομέα της προπαγάνδας, ανέλαβαν πρόσωπα, που είχαν ξεκινήσει τον πολιτικό τους βίο, ως ενεργά μέλη δυναμικών, νεολαιίστικων, κομμουνιστικών οργανώσεων, για να καταλήξουν θαυμαστές του δικτάτορα. Ο Γεώργιος Γεωργαλάς είναι χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μόνο παράδειγμα…