Αποκάλυψη του σχεδίου

Είχαμε από την πρώτη στιγμή, διαισθητικά σε μεγάλο βαθμό, αντιληφθεί και είχαμε επισημάνει, πως η από το πουθενά(;) ανακίνηση των παρασκηνιακών διεργασιών, για την Προεδρική εκλογή, με επίκεντρο την πιθανή υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη, εξυπηρετούσε άλλες σκοπιμότητες.

 Μετά και την επιστολή του γνωστού δημοσιογράφου Παναγιώτη Παναγιώτου, που συμμετείχε στο εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ, από την οποία προκύπτει μια ολωσδιόλου διαφορετική εκδοχή των γεγονότων, απ` αυτή που διακινούσαν οι αυτόκλητοι πληροφοριοδότες, γίνεται φανερό, αυτό που επιχειρούν να συγκαλύψουν οι τελευταίοι. Ότι πίσω από το παρασκήνιο, κρύβεται η βαθιά πολιτική διαφωνία, στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ, για τη συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που εκδηλώθηκε εμφατικά μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Εκεί βρίσκεται ο «μίτος της Αριάδνης», αφού, όπως αποκαλύπτει ο κ. Παναγιώτου, η επιμονή ορισμένων στελεχών, στην πάση θυσία παραμονή στην κυβέρνηση, παρ` ότι δε γίνονταν δεκτές οι μετριοπαθείς προτάσεις της ΔΗΜΑΡ, για «μεταρρύθμιση της ΕΡΤ εν λειτουργία», οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Ότι η συγκεκριμένη ομάδα έβλεπε στην τρικομματική κυβέρνηση, το πρόπλασμα μιας στρατηγικής συμμαχίας, που εν τοις πράγμασι παρέπεμπε σε μια ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα σύγκλιση, με το συντηρητικό χώρο. Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι η ίδια ομάδα στελεχών, πρωτοστάτησε στην προσπάθεια στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά-διότι περί αυτού επρόκειτο-μέσω της προώθησης της «υποψηφιότητας Κουβέλη». Οι μετέπειτα επιλογές και κινήσεις τους, εξάλλου, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Έτσι εξηγείται, το τουλάχιστον παράδοξο, στελέχη ενός κόμματος της αντιπολίτευσης, να ενεργούν, περίπου, ως «παράρτημα» της , τότε, κυβερνητικής πλειοψηφίας, ενεργώντας ως εντολοδόχοι της, κόντρα, μάλιστα, στις αποφάσεις των οργάνων του «κόμματός» τους. Ακόμη αιωρείται το ερώτημα, βάσει ποιας εξουσιοδότησης και της εξυπηρέτησης ποιου πολιτικού σχεδίου, συνέχιζαν τα στελέχη αυτά τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις, μέχρι και τα τέλη Νοεμβρίου, όταν υπήρχε απόφαση του Συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ, από τον Οκτώβριο, που με συντριπτική πλειοψηφία, είχε ταχθεί, επί της ουσίας, υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησης, μέσω της Προεδρικής εκλογής, στην ίδια δε κατεύθυνση κινούνταν και τα περισσότερα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας;

 Αλλά και γιατί δε διερωτάται κανείς, για το γεγονός ότι ο τότε πρωθυπουργός, όχι μόνο απέφυγε την ευθεία πρόταση, στον κατάλληλο χρόνο, αλλά και επέσπευσε τη σχετική διαδικασία κατά τρεις μήνες; Μήπως, εν τέλει, η στήριξη της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ, προϋποθέτει και το «ξέπλυμα» της προηγούμενης;